(4th of 7 parts)

Part 1

Part 2

Part 3

Iba ang siglang nadama ko pagkatapos ng video call at palitan namin ng messages ni Kath.  Pakiramdam ko’y nagkaroon ng closure ang napakarming issues sa pagitan namin. Nagkaroon ng linaw ang maraming bagay tungkol sa aming dalawa.

Sinimulan ko nang i-erase ang mga messages namin. Nabasa ko ulit ang message niyang  nagsasabing hindi raw kami ukol sa isa’t-isa… that we were not meant to be with each other.

I gave that a serious thought.

Hindi nga ba kami ukol para sa isa’t-isa? Are we really not meant for each other?

**********

After two days, nang inopen ko ang Facebook  ay tinignan ko ulit ang profile ni Kath, katulad ng madalas kong gawin. Tinignan ko nanaman ang mga solo shots niya sa kanyang album na profile pic.

Hindi na ako nakatiis.  Nagmessage ako sa kanya.

“Hello Kath! Busy?”

Mga five minutes siguro bago siya nag-respond.

“Hindi naman. Just reading to kill time.”

“I see.”

“So… what’s up Marco?”

“Kung hindi ka pa sana matutulog eh can I call?”

“What if I say no?”

“Please Kath, kahit saglit lang.”

“Why? Napagusapan na natin lahat 2 nights ago ‘di ba? So, tell me… why do you need to call me?”

May ilang sandali din ang lumipas bago ako nakasagot.

“Kath… please. Let me talk to you kahit few minutes lang.”

“Bakit nga kako… Bakkittt?”

I told her the truth.

“I miss you Kath. Iyon lang. I just want to see you again.”

Nabasa ni Kath ang sinabi kong iyon. Naging “seen” ang status ng message.

Feeling ko eh hindi ako pagbibigyan ni Kath.

Nag-send ulit ako ng message.

“I am sorry Kath. I’m just being true to myself. Sobrang na-miss talaga kita.”

Pagkatapos niyon, nagulat ako pero tuwang-tuwa dahil si Kath na mismo ang tumawag.

In-accept ko ang video call.

“Thank you Kath!”

“Thank you ka diyan. Makulit ka pa rin hanggang ngayong Marco.”

Ang sabi ni Kath habang inaayos ang earphones sa kanyang mga tenga.

Naka lady sando at shorts lang si Kath. Malawak ang sakok na kuha ng gamit niyang webcam kaya nakikita ko siya mula hita hanggang mukha.

“O… saan ka nakatingin?”

Nangiti ako.  Nag-adjust ng puwesto si Kath kaya mula dibdib hanggang mukha na lamang niya ang aking nakikita.

“Sa mukha mo ako nakatingin ano.”

Hindi nga talaga kumupas ang kagandahan ni Kath.

“Hay naku Marco. Hanggang ngayon eh napakahirap mong hindian. Ang kulit-kulit mo.”

“Sorry Kath. Talaga lang na sabik akong makita ka.”

“O sige na… sige na. Naniniwala na ako.”

“Ikaw ba Kath… do you miss me?”

Napayuko si Kath. Bumuntong-hininga.

“Ano ba Marco. Bakit ba kaylangan mo pang tanungin iyan?”

“Yes or no lang naman. Mahirap bang sagutin ang tanong ko.”

“Oo na… oo na… miss rin kita. O ano masaya ka na?”

“Thank you Kath.”

“Thank you ka diyan. Marco lilinawin ko lang ha.”

“Ang alin?”

“May asawa’t anak na tayo pareho. Tahimik na pareho ang mga buhay natin. Okay.”

Tumango lang ako bilang tugon.

“Pumapayag akong mag-usap tayo dahil magkaybigan tayo. May pinagsamahan tayo. Nothing more… nothing less.”

“Loud and clear  Kath.”

“Mabuti naman!”

“Nasaan nga pala mga tsikiting mo.”

“Nasa kani-kanilang kuwarto. Mga 9:00 PM eh pinapasok ko na sila sa mga kuwarto nila para matulog.”

“So okay lang na tawagan kita a little past 9:00 PM diyan.”

“Hoy Marco… huwag kang assuming… last na video call na natin ito.”

“Huwag naman… sana kahit once a week at least eh magkausap tayo.”

“What made you think na gusto kita kausapin at least once a week?”

“Basta… tatawagan kita Kath. Magbabakasakali na maawa ka sa akin eh sasagutin mo.”

“Bahala ka… hindi ko sasagutin ang tawag mo. Kaya nga lahat ng gusto mong sabihin eh sabihin mo na ngayon.”

Alam kong hindi totoo iyon. Alam kong kapag tumawag ulit ako kay Kath eh sasagutin at sasagutin niya ito.  Nararamdaman kong mahal pa rin  niya ako.  At hindi ako puwedeng magkamali sa kung ano ang nararamdam ko – mahal ko pa rin si Kath.

Sana mali ako sa aking assumption tungkol sa nararamdaman sa akin ni Kath. Sana nga mali ako sa dahilang kapag hindi ko napigilan ang aking sarili sa sa pagpapakita ng kung ano ang nararamdaman ko sa kanya eh paano kung bumigay din siya?

“Kaylan nga pala uuwi si Jay?”

“I don’t know. Baka next year. Every two years siya umuuwi. Pero dahil sa covid eh baka madelay. Ikaw… kaylan ka magbabakasyon dito sa atin?”

“Next year din. Ang tagal pa nga eh. Uwing-uwi na ako.”

“Wow! Mukhang miss na miss mo na si Anna ah. Tama?”

“Siyempre lahat ng mga mahal ko sa buhay eh miss ko na.”

“At siyempre kasama doon si Anna… di ba?”

“Bakit ba lagi mong isinisingit si Anna?”

“Aba siyempre… sino ang gusto mong tanungin ko na nami-miss mo? Si Mayette?”

I chose not to respond.

Si Kath ang tumapos sa dead air na namagitan sa amin.

“O sige na Marco. Mukhang ayaw mo na akong kausapin. Drop this call now.”

“Bakit ko naman mami-miss si Mayette?”

“Malay ko sa iyo? Hindi mo ba namimiss iyong dyugdyugan ninyo noon?”

“Kath please.”

“Naku Marco… sa libog mong iyan at dahil hindi mo kasama diyan si Anna eh siguradong…”

“No! I never fucked anyone here. I have not fucked anyone in 8 years.”

Tumawa nang tumawa si Kath. Parang nanunuya.

“Do you expect mo to believe that?”

“I don’t care if you believe it or not. Kahit naman kaylan hindi ka naniniwala sa mga sinasabi ko.”

Tumigil sa pagtawa si Kath. Bigla siyang naging seryoso.

“Granting na wala kang tinira diyan Marco, what about your wife tuwing nagbabakasyon ka dito?”

Ipinaliwang ko kay Kath na after niyang ipangangak si Kenneth ay hindi na kami nakapag-sex ni Anna. Nagkaroon siya ng diabetes  at isa sa mga naging epekto ng kondisyon niyang iyon ay ang pagbaba ng kanyang libido. Bukod doon ay may sumasakit sa kanyang ari tuwing gagawin namin iyon.

“Sorry to hear that Marco.”

“We don’t even sleep in the same room kapag umuuwi ako.”

“Ha!?  Why?”

“Don’t ask Kath. Sabihin na lang natin na that’s the kind of arrangement that made both of us happy and enabled us to preserve our marriage.”

Natahimik nanaman kami pareho ni Kath.

Mahirap sabihin kung naniwala ba sa mga sinabi ko si Kath. Mahirap naman talaga paniwalaan na may ganoon kaming arrangement ni Anna. Pero dahil nga sa sakit niya eh hindi ako makapag-insist na  magsiping kami. At kahit  nga  hindi kami tuluyang naghiwalay noon at nagkaanak pa kami bago siya nagkasakit eh hindi ko masasabing naging maaayos ang pagsasama namin. Away-bati pa rin kami. Para talaga kaming aso’t pusa. Napatawad naman niya ako sa pagkakaroon ko ng relasyon kay Mayette at ako nama’y tinigilang kong mag-expect ng mga bagay na hindi niya kayang ibigay. Pero wala talaga kaming tinatawag na chemistry. Tinanggap ko na nga lang noon na ganoon siya… na hindi siya katulad ni Kath. Pero mayroon din naman siyang magandang mga qualities. Unfair naman na sabihin kong puro negative ang nakikita ko sa kanya. Hindi lang talaga kami magkasundo sa mga napakaraming bagay

Puwede kong sabihin na isa sa mga naging magandang resulta ng pagtatrabaho ko dito sa South Korea ay ang pagkakaroon ng physical distance ni Anna. Mahirap kasi talaga na magkasama kami sa iisang bahay. Nakakapagtakang bigla na lang kaming magkakaroon ng disagreement kahit tungkol sa mga napaka-petty na mga bagay.

“Ang gara naman ng arrangement ninyo. Why did you decide to stay with her despite… you know…”

“Despite the absence of sex… despite the fact that we literally sleep in different rooms kapag nandiyan ako sa Pilipinas?”

Hindi sumagot si Kath. Parang nakatingin lang siya sa akin.

“Tell me what I should have done Kath. Find another Mayette!  Is that what I should have done?”

“I don’t know Marco! I don’t know!”

“Kath… I realized when I was here in South Korea who I should have had as a wife. I finally came to know kung sino ang gusto ko na makasama hanggang sa pagtanda ko kung mabibigyan kami ng pagkakataon. Kung magkakaroon ulit ako ng bagong relasyon I want it with only one person… with her. Kung hindi siya… huwag na lang.”