Category Archives: General
SA PAGBUHOS NG ULAN
(Spoken Poetry in Filipino)
Tuwing bubuhos ang ulan
Kagyat kang papasok sa aking isipan
Kaya paano kita makakalimutan
Hindi ito mangyayari, gustuhin ko man.
Sa dahilang hindi ko kayang pigilin
Ang pagpatak ng ulan
Uulan kung kaylan nakatakdang umulan
Kung puwede lang ipanalangin na sana tag-araw na lang palagi
Para kahit kaylan ay hindi na bumuhos ang ulan
Kung puwede sana na laging may araw
Lalabas ako kahit katanghaliang-tapat
At hayaang sunugin nito
Hindi lamang ang aking balat
Kundi ang bawat hibla ng iyong ala-ala sa aking isipan
Gusto ko itong masunog… maging abo… at hipan ng hangin palayo sa akin
Ang ala-ala mo kasi’y parang tinik na dinuduro ang bawat bahagi ng pagkatao ko
Tuwing makikita ko na may namumuong kaulapan sa langi
Ay kasabay nitong mamumuo rin ang kalungkutan sa aking isip
At kapag ang hangin na ay umihip
At magbabadya nang umulan
Maghahanap na ako ng masisilungan
Sa dahilang kapag bumuhos na ang ulan
Bubuhos na rin ang mga ala-ala ng nagdaan
Kapag bumuhos na ang ulan
Bubuhos nanaman ang mga ala-ala ng nagdaan
Ala-ala ng iyong karupukan
Ala-ala ng gabing yakap ka ng iba doon
sa karimlan
Mga katawan ninyo’y umiindayog sa saliw ng kataksilan
Humihiyaw ka sa tindi ng kasiyahan
Hanggang marating ninyo ang rurok ng kaliluhan
Bakit kasi noo’y akin pang naisipan
Sorpresa kang dalawin sa iyong tahanan
Kapag bumuhos na ang ulan
Bubuhos nanaman ang mga ala-ala ng nagdaan
Ala-ala ng kung papaanong parang gamit ako na iyong pinalitan
Ala-ala ng kung papaanong para akong pusang iniligaw at itinapon kung saan
Kapag bumuhos na ang mga ala-ala ng nagdaan
Babahain ng lungkot ang aking kabuuan
At hindi ito huhumpay
Hanggat hindi ako nalulunod sa lumbay
Kapag bumuhos na ang mga ala-ala ng nagdaan
Wala akong puwedeng silungan
Ala-ala mo’y parang pilat… nakamarka sa aking balat
Ala-ala mo’y parang anino na lagi akong sinusundan
Aninong kahit walang araw aking nababanaag
Ayaw akong pakawalan
Lalo na kapag umuulan
Isipan ko’y parang bubong na may butas
At ang ala-ala mo’y parang tubig-ulan
Pilit nitong hahanapin ang butas na iyon
Para pasukin
Upang sa lungkot at pighati ako’y lunurin.
Wala akong magagawa kundi hintayin
Ang pagtila ng ulan at ipanalangin
Na sa muling pagsikat na araw
Ala-ala mo sa aking isip ay sunugin
Abuhin
At sana’y hipan ng hangin
Palayo sa akin
At ang marubdob kong panalangin
Sana kapag muling bumuhos ang ulan
May lumapit sa akin
Bitbit ay payong
Sa ilalim nito magkasama kaming sisilong
Doon sa bisig niya ako’y magkakanlong
Hanggang ang sugat sa puso ko’y maghilom
Reunion
(A Short Story in Filipino)
Dalawampu’t limang taon bago muling nagkita-kita ang magkakaybigang sina Jay, Chris, Mario at Mon. Masaya sila sa dahilang muli silang nagkasama-sama. Sila’y buong sabik na nagkumustahan at nagkuwentuhan.
Katulad ng dati ay nandoon ang kantiyawan at tawanan. At siyempre, hindi naiwasan na mapag-usapan din nila ang mga seryosong bagay – ang mga pagsubok at mga alalahanin, ang kanilang mga kabiguan at tagumpay, at ang kinahinatnan ng kanilang mga pangarap sa buhay.
At kadalasang pagkatapos ng reunion o pagkikita ng mga magkakaybigan o magka-klase ay malalaman kung sino sa kanila ang totoong nagtagumpay. At papaano ba susukatin ang tunay na tagumpay? Ano ang batayang gagamitin mo para sabihing nagtagumpay sa buhay ang mga kaybigan at mga kaklase mo?
Freedom To Verse
I am free!
My verse is free!
I verse –
whatever
whenever
however.
I versify –
my joys,
hurts,
thoughts,
and my angsts.
I versify my visions and dreams,
I versify my beliefs…
and disbelief
my faith and the lack of it.
I conjure up my shallowness and depth
from the hat I call my verses.
I turn to verse when… and if I want.
I am free to verse away from meter…
to verse away from rhyme.
For to verse is a freedom!
Shouldn’t be chained…
nor boxed.
Shouldn’t be buried in the grave of standards.
M. A. D. L I G A Y A 