Nang Ako’y Iwan
(Based on William Brothers’ “Can’t Cry Hard Enough”)
Naging bingi ako sa iyong panaghoy
Bulag sa luha mong sa pisngi dumaloy
Bakit ba puso’y parang binasang kahoy
Sa init ng kalinga mo’y ‘di mapag-apoy
Ako’y tinik na sa laman mo’y binunot
Tiniis mo ang hapdi, naluha sa kirot
Mapagmahal mong puso biglang napagod
Lumisan ka’t ako’y ‘binaon sa limot
Nang maglaho ka’t sa tanaw ‘di maabot
Mundo ko’y parang tumigil sa pag-inog
Kapag kita’y naisip dibdib ko’y kikirot
Sa ilog ng pighati ako’y nalulunod
Sarangola ka palang kapag nabitawan
Madudurog ang puso sa panghihinayang
Sana pala hawak sa iyo’y hinigpitan
Hangin ma’y lumakas ‘di dapat binitawan
Para akong musmos na humahagulhol
Tumakbo papunta sa dulo ng burol
Sa sarangolang binatawan nais humabol
Inaabot pising dito’y nakabuhol
Sa langit malaya ka nang lumilipad
Nagtatampisaw sa ibabaw ng ulap
Tumitingala’t pilit kang hinahahap
Baka pisi mo’y akin pang mahagilap
Posted on November 22, 2016, in Poetry, Tula and tagged Poetry, Tula. Bookmark the permalink. Leave a comment.
Leave a comment
Comments 0