(Based on William Brothers’ “Can’t Cry Hard Enough”)

Naging bingi ako sa iyong panaghoy

Bulag sa luha mong sa pisngi dumaloy

Bakit ba puso’y parang binasang kahoy

Sa init ng kalinga mo’y ‘di mapag-apoy

Ako’y tinik na sa laman mo’y binunot

Tiniis mo ang hapdi, naluha sa kirot

Mapagmahal mong puso biglang napagod

Lumisan ka’t ako’y ‘binaon sa limot

Nang maglaho ka’t sa tanaw ‘di maabot

Mundo ko’y parang tumigil sa pag-inog

Kapag kita’y naisip dibdib ko’y kikirot

Sa ilog ng pighati ako’y nalulunod

Sarangola ka palang kapag nabitawan

Madudurog ang puso sa panghihinayang

Sana pala hawak sa iyo’y hinigpitan

Hangin ma’y lumakas ‘di dapat binitawan

Para akong musmos na humahagulhol

Tumakbo papunta sa dulo ng burol

Sa sarangolang binatawan nais humabol

Inaabot pising dito’y nakabuhol

Sa langit malaya ka nang lumilipad

Nagtatampisaw sa ibabaw ng ulap

Tumitingala’t pilit kang hinahahap

Baka pisi mo’y akin pang mahagilap